Segundo estalo da triloxía sobre a emigración do artista e músico vigués Breogán Xague. Unha obra na que empurra un chisco máis a súa persoal mestura de vangarda entre o Hip-Hop abstracto, a música tradicional e as paisaxes sonoras . Nas súas propias palabras: "Se en Xague1 a voz que canta faino dende o lugar que deixa, en Xague2 faino dende o lugar ó que chega. Moitas destas cancións compuxenas no meu primeiro ano en Suecia, coa tensión entre a fascinación de ter que adaptarme a novos procesos na paisaxe e a resignación a sentilos tan lonxe e alleos. É por iso que, dun xeito bastante orgánico, as cancións acabáronse dividindo en tres bloques. Un primeiro que poderíamos situar no Outono, un segundo no Inverno e un terceiro na Primavera. Entre eles hai tres sancións cuxo nomes son tres emojis:
,
e
. Nelas ensínolles a tres amigues de Estocolmo a cantar a copla da Muiñeira de Liñares coa que se da a despedida. Unha planta que nace, crece e bota follas que logo van caer polo outono.
![🌱](https://fonts.gstatic.com/s/e/notoemoji/15.0/1f331/72.png)
![🌿](https://fonts.gstatic.com/s/e/notoemoji/15.0/1f33f/72.png)
![🍃](https://fonts.gstatic.com/s/e/notoemoji/15.0/1f343/72.png)
Xague2 fala de adaptarse e de adaptar o entorno no que un vive. Aprendín a tocar a Muiñeira de Liñares ó mesmo tempo que probaba a falar algo de sueco coa miña amiga Frida que a canta nas transicións. É neste proceso de establecer un vínculo cun lugar onde fun descubrindo que quería facer cancións máis pequenas e con accións máis reducidas. Onde ver o paxaro na neve ou comezar a ver Moomin parecéronme temas máis suxerentes e precisos do que podería ter imaxinado. Estes xestos vanse misturando con referencias á música popular galega, ás grabacións de Faustino Santalices pero tamén a Monica Zetterlund, Ecco2k ou incluso a Shin Chan. O disco ten moito de diario, supoño que por iso fala tanto de aprender."
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLzpjViG7Um394WdgNRuomJ7jq5AgPNrZufP062QqcwSn29DAfuRMguzyknResWVlyyDgD-poJ691qQZB-LY_dZmcF5Uh_bbVkvnFhzW15rU8SabKQsWc6VWfTZycqj9hDNxTvmbeAp57LEGq3IvHxidR0q92ZblUh7FNByYgtDb_7wjgXecwefjAb/w640-h626/fotograf%C3%ADa_Breog%C3%A1n.jpg)
"Cando chega maio os días vanse facendo máis longos no norte, tanto que ao saír de festa ves como non se chega a poñer o Sol. Dalgún modo os días non rematan, hai sempre un momento no que o ceo deixa de ser claro por uns minutos mais nunca chegar a estar negro de todo. Gústame pensar que hai un espazo máxico detrás dese ceo azul escuro, onde amigues de Vigo e de Estocolmo se reunen para cantar e bailar sabendo que a luz nunca acaba de marchar. É unha canción que se decata do momento no que xa non podo estar con todo o mundo que quero, porque xa teño xente que quero en dous países distintos. O único que podo facer entón é imaxinalo, de ahí a copla popular coa que comezo a cantar: Alá no medio do mare hai unha pombiña branca, non é pomba nin é nada que é o mar que se alevanta!."